Strona www wykonana przez
Powstanie Domu zakonnego w Białce Tatrzańskiej. Z kronik domowych Zgromadzenia wynika, że dom zakonny Sióstr Serafitek w Białce Tatrzańskiej powstał z inicjatywy miejscowego proboszcza Księdza Jana Madeja, prałata i dziekana Spisza i Orawy.
Ks. Madej w 1925 r. zaproponował Zgromadzeniu Sióstr Serafitek ufundowanie na terenie Białki, domu dla sióstr, pracujących w szpitalach i różnych instytucjach. Uważał on, iż założenie tej placówki przyczyni się do podniesienia poziomu kulturalnego parafii oraz zaspokoi społeczne potrzeby wiejskiej ludności. Na uwadze miał zorganizowanie przede wszystkim ochronki dla dzieci, które mogłyby bezpiecznie spędzać czas, wtedy gdy rodzice będą zajęci pracami na roli (Kronika Domu Zakonnego w Białce Tatrzańskiej).
Do Białki Tatrzańskiej przyjechała pierwsza siostra 16.04.1926 roku, by rozpocząć prace związane z gromadzeniem materiałów potrzebnych do rozpoczęcia budowy domu. Plac pod budowę ofiarowały dwie kobiety z Białki Tatrzańskiej. Fundusze materialne pochodziły ze Zgromadzenia oraz ofiar dobrodziejów między innymi hrabiego Zamoyskiego.
Otwarcie Ochronki dla miejscowych dzieci. Siostry zajmowały się również utrzymaniem porządku w kościele oraz pomocą osobom chorym.
Kursy gospodarstwa domowego gotowania, haftu i szycia.
W naszym domu przebywał dwukrotnie ks. Kard. Stefan Wyszyński późniejszy Prymas Polski.
Powstanie Domu Dziecka. W kronice domu zakonnego zanotowane jest, że w 1942 roku przywieziono do Białki z Hałcnowa pod opiekę sióstr piętnastu chłopców – sierot. Opieka Społeczna w Krakowie 1 września 1942 r. przysłała jeszcze piętnastu chłopców, sieroty ze żłobka sióstr Albertynek w wieku od siedmiu do ośmiu lat. Od tej pory datuje się początek Domu Dziecka w Białce Tatrzańskiej. W 1947 roku Wydział Oświaty w Krakowie skierował do domu opieki piętnastu chłopców w wieku siedmiu lat, grupa liczyła już czterdziestu pięciu wychowanków.
Rok 1954 jest przełomowy dla Sióstr pracujących w Białce Tatrzańskiej albowiem Wydział Oświaty zlikwidował Dom Dziecka.
Dom zostaje przekształcony w Ośrodek dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie.
Jest to placówka całodobowej opieki i wszechstronnego wspierania rozwoju, w której mieszkańcy objęci są zajęciami rewalidacyjno - wychowawczymi. Głównym celem jest: wspomaganie rozwoju psychoruchowego i społecznego, poprawa ogólnego stanu zdrowia, rozwój indywidualnych uzdolnień dziecka poprzez terapię zajęciową, zajęcia rekreacyjno - sportowe.
Dwa razy odwiedził nas ks. Arcybiskup Karol Wojtyła późniejszy Ojciec święty Jan Paweł II. Swą ojcowską miłością tulił do siebie chłopców robiąc każdemu z osobna krzyżyk na czole. Jeden z chłopców wygłosił powitalny wierszyk i wręczył Gościowi małego białego misia, którego sam zrobił z futerka. Chłopcy śpiewem piosenki wzruszyli ks. Arcybiskupa i po niedługim czasie napisał do chłopców list.